Przechodząc mimo

W piątkowe popołudnie przed bramą kampusu UW uskuteczniano kampanię antyaborcyjną. Silna grupa pod wezwaniem - w żółtych koszulkach - zbierała wśród przechodniów podpisy (zapewne pod jakąś petycją), podczas gdy dwóch mężczyzn - w koszulkach, dla odmiany, czarnych -  trzymało wielki, dwustronny transparent z rozdzierającym napisem "Aborterzy mordują dzieci z zespołem Downa. Ratujcie nas!" Pod spodem zdjęcie takiego właśnie dziecka w wieku lat kilku oraz drugiego, które miało mniej szczęścia i zostało zabite w dwudziestym czwartym tygodniu od poczęcia.

Muszę przyznać, że butelka z napojem gwałtownie oderwała się od moich ust. I to bynajmniej nie dlatego, że jestem wstrętnym zwolennikiem aborcji i ruszyło mnie sumienie. Mam dość poważny stosunek do nakazu "Nie zabijaj", a jeśli ktoś ma inny, to naprawdę nie sądzę, by atakowanie go turpistycznymi obrazkami mogło to zmienić.

Bo ja, przy całej swojej przychylności dla sprawy, poczułam się zaatakowana.

Petycji nie podpisałam.

Z myśli w przelocie...

...czyli walczę z mitem, że post blogowy musi być wielkim elaboratem.

Pisząc pracę, jestem jak kobieta w ciąży. Odbija się to negatywnie na zawartości mojej lodówki/szafek z jedzeniem, pozytywnie (w sensie przybywania, niekoniecznie polepszenia stanu...) - na treści mojego układu trawiennego. Na objętości pracy - nie wiem, nie mam porównania.

Wniosek pierwszy: skoro jestem  jak kobieta w ciąży, może mi się coś z tego pisania urodzi (nie tylko niniejsza notka)
Wniosek drugi: jeśli kiedykolwiek, w bardzo odległej, nieokreślonej przyszłości, zdarzy mi się pisać jakąś pracę i jednocześnie być w ciąży... Nie wiem, co z tego wyniknie, ale już współczuję osobie, która będzie musiała to znosić.

Bardzo konkretnej Osobie, jak już przy tym jesteśmy ;)

Howgh.
Wracam do licencjatu.