Tak więc od przeszło tygodnia jestem w Auslandzie. Precyzyjniej, w niemieckim kraju związkowym Dolnej Saksonii, w uroczym acz niewielkim mieście Hildesheim, szczycącym się tysiącdwustuletnią historią. Co tu robię? Póki co niewiele: ściągnięto nas tu dwa tygodnie przed rozpoczęciem zajęć i zajęte mamy średnio dwie godziny dziennie, reszta pozostawiona do naszej dyspozycji. Nuda... Nawet imprezy, uznawane nierzadko za esencję programu, w którym biorę udział, póki co jakoś kulawo. Za to jest trochę czasu, żeby zorganizować sobie życie. Organizacja życia w Auslandzie przebiega następująco:
Po pierwsze: mieszkanie. Szczęśliwie nie musiałam sama go szukać - o wszystko zadbała uczelnia. Mnie pozostała przyjemność zainstalowania się w pokoju (tak dużego pokoju dla siebie, odkąd studiuję, jeszcze nie miałam), zapoznania się ze współlokatorkami (bardzo miłe) i nauczenia się, jak duże zakupy mogę zrobić za jednym razem (tak mało miejsca w lodówce, jako żywo, jeszcze nigdy nie miałam).
Po drugie: chór - bo bez chóru nie ma życia. Jestem już po pierwszej próbie w chórze miejscowej katedry (której budynek, na marginesie, został wpisany na listę dziedzictwa UNESCO i ma nieziemsko piękny dziedziniec z imponującym krzewem różanym), średnią wieku raczej mocno obniżam, ale chór jest zdyscyplinowany, śpiewa czysto (nawet jeśli poziom emisyjny nie powala), dyrygent sensowny, a ludzie sympatyczni.
Po trzecie: duszpasterstwo - bo nie samym chórem człowiek żyje. Wiem już, gdzie (szczęśliwie w sąsiedztwie) są msze z sensownymi kazaniami, wiem, gdzie i mniej więcej jak funkcjonuje katolicko-ewangelicka wspólnota studentów, wiem też, gdzie działa polska misja, więc warunki do rozwoju duchowego są - oby nie zabrakło zapału i chęci.
Po czwarte: rower. Co za cudowny środek transportu! Zwłaszcza w mieście, gdzie ścieżki rowerowe są praktycznie wszędzie, a odległości pomiędzy ważnymi miejscami wynoszą kilka, nie kilkanaście kilometrów. Poza tym okolice zachęcają też do dłuższych wypadów. Krótko mówiąc: dopóki nie śnieży dramatycznie, jeżdżę rowerem.
Po czwarte: dobre zwyczaje. Oj, jest nad czym pracować... Włos mi dęba stanął, kiedy się zorientowałam, że mamy połowę października, a ja jeszcze ani jednej symultanki, ani konseka.... (no nie,może jedną zrobiłam, tak źle nie jest). W każdym razie nie zamierzam się tu cofnąć w rozwoju, więc muszę popracować nad regularnym ćwiczeniem. I nad utrzymywaniem tego wielgachnego pokoju w porządku. I może jeszcze nad codziennym zażywaniem ruchu... Za dużo naraz, ratunku! Chyba zrobię sobie listę wyzwań na nadchodzące tygodnie.
Po piąte: nauka. Plan zajęć mam już prawie ułożony (dwóch dni wolnych w tygodniu wygospodarować się nie uda, ale i nie po to tu przyjechałam), muszę jeszcze zająć się na poważnie Projektem Naukowym (patrz notka poniżej) i może ruszyć z kopyta z pracą magisterską, też by się przydało. Faza paniki już mi minęła - dam radę, nie takie rzeczy... (zaraz zaraz, właściwie to jakie nie takie rzeczy? A, nieważne, dam radę).
Po szóste wreszcie (co bynajmniej nie ujmuje temu punktowi wagi): ludzie - tam i tu. Skoro już polubiłam siebie jako trochę aspołecznego ludzika, to równie dobrze mogę trochę pofunkcjonować w towarzystwie, zwłaszcza jeśli towarzystwo miłe i ciekawe. Z drugiej strony: jak zupełnie inaczej się tęskni, kiedy odległość zwiększa się o kilkaset kilometrów, a perspektywa spotkania oddala o tygodnie czy nawet miesiące... Wszyscy tak daleko - rodzina, widywana dotychczas przynajmniej raz w miesiącu, znajomi, Przyszły Mąż (który, jak Bóg da, za nieco ponad 43 tygodnie będzie Mężem całkowicie obecnym)... Poszukuję zatem złotego środka pomiędzy tęsknotą i utrzymywaniem kontaktu a integracją z nowym środowiskiem - na razie chyba wychodzi całkiem nieźle.
Tak to mniej więcej wygląda. Na oficjalnej inauguracji w poniedziałek tutejszy rektor mówił, że studia to przede wszystkim czas kształtowania charakteru. Niby banał, ale jakoś do mnie trafiło. Wykorzystuję więc najbliższy semestr jako okazję, by (trochę w oderwaniu od codziennej rutyny i zwykłego otoczenia) popracować nad sobą. I piosenkę na tę okoliczność wrzucę, o!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz